Werkstress en vallende bladeren

Waarom je jouw werk ook los mag laten.

Het is dinsdagochtend, kwart voor zeven. Mijn vriend - laat ik hem mijn Kluskoning noemen - zit al in zijn camionette, ongetwijfeld met de telefoon aan zijn oor. Ik zit nog aan de keukentafel met dochterlief, die enthousiast een stuk banaan probeert te pletten. Ondertussen denk ik aan het contrast tussen onze werkdagen.

Kluskoning werkt in de bouw. Hij is ploegbaas bij een elektriciteitsbedrijf. Als je ooit zonnepanelen op een appartementsblok hebt zien liggen, is er een kans dat hij ze er met zijn team op heeft gekregen. Maar voor het zover is, heeft hij al een ochtend gespendeerd aan het oplossen van problemen die hij niet heeft veroorzaakt: een onderaannemer die zijn werk niet klaar krijgt, materiaal dat niet is geleverd, een planning die net zo onvoorspelbaar is als het weer. En dat alles terwijl zijn telefoon onafgebroken overgaat.

Mijn werkdag daarentegen, begint om 7u30. Thuis. In stilte. Zonder telefoontjes. Ik open een Excelbestand en voel de wereld op zijn plek vallen.
Mijn werk - administratie in de jeugdzorg - is gevarieerd, maar beheersbaar. Cijfers en grafieken? Da’s mijn ding. Website-onderhoud? Kan ik aan. Even snel een Word-probleem oplossen? Easy. En als ik wil, begin ik een uurtje vroeger, of later. Ik werk twee dagen op kantoor en twee dagen van thuis uit.

Het verschil tussen ons werk is een beetje zoals de seizoenen: hij zit in een voortdurende storm, terwijl ik eerder in een milde herfst leef. En dat is luxe. Die rust geeft mij ruimte voor mezelf én daarbij ook ons gezin. Voor Kluskoning is het moeilijker. Zijn werk loopt altijd door, net als zijn gedachten. Perfectionistisch als hij is, probeert hij alles recht te trekken wat krom loopt.

Maar wat zegt dat eigenlijk, dat verschil in werk?

Ik schrijf in mijn nieuwsbrief over leven met de seizoenen - simpel, creatief en in lijn met de natuur. Maar is dat niet makkelijker gezegd dan gedaan? Het helpt natuurlijk als je werk dat toelaat. Als je dagen niet worden bepaald door deadlines en onhaalbare targets, maar door wat je aankan en hoe je het wilt aanpakken.

Werkstress is tegenwoordig een epidemie. Mensen vallen bij bosjes uit. Te veel werk, te weinig waardering. In sommige bedrijven draait alles om cijfers - en dan bedoel ik geen grafieken zoals in mijn Excel-bestanden, maar euro’s. Dat is logisch, want een bedrijf moet draaien, maar ergens onderweg lijkt de menselijkheid verloren te zijn gegaan. Hoe vaak vraagt jouw baas écht hoe het met je gaat? En dan bedoel ik niet tijdens je jaarlijkse evaluatiegesprek terwijl hij je targets van volgend jaar erbij haalt.

Ik ben gaan beseffen dat je werk - en hoe je ermee omgaat - een grote invloed heeft op hoe je leeft. De natuur weet het beter. In de herfst laat een boom zijn bladeren los, zonder schuldgevoel. In de winter rust alles even uit. Mensen zouden daar iets van kunnen leren. Niet elk seizoen is voor groei. Soms mag je ook gewoon zijn.

Ik vraag mij af hoe dat er voor mijn vriend uit zou zien: een herfst in zijn werk. Misschien iets minder chaos, iets meer loslaten. Een telefoon die niet constant zoemt. Het lijkt me heerlijk, al was het maar omdat hij dan thuis meer ruimte heeft om papa te zijn, en niet alleen ploegbaas. En misschien - héél misschien - zou hij dan zelfs tijd hebben om ook een haaknaald ter hand te nemen en een amigurumi te haken. Al moet ik daar eerst nog een overtuigende grafiek voor maken. 📊🤪

Laat weten wat je van deze nieuwsbrief vindt, en deel hem met iemand die ook wel wat herfst in zijn werk kan gebruiken. 🌿

---