Van appeltaart tot supermarktfrustratie: mijn dag in geuren en kleuren
Als de supermarkt een hindernissenparcours blijkt en appeltaartdeeg een vijand.
Ik had eigenlijk een heel andere nieuwsbrief gepland. Een persoonlijk stukje over werkstress en leven met de seizoenen, maar dat kan even wachten. Soms móet je gewoon even iets kwijt, en vandaag is zo’n dag. Het leek me wel leuk (of therapeutisch voor mezelf) om jullie mee te nemen in mijn zaterdag. Een inkijkje in het echte leven: vol chaos, peuterdrama en verrassend veel pensionado’s. Want als mijn dag ergens om draaide, dan was het allesbehalve vertragen.
Ochtendshift
Om kwart voor zeven ging mijn wekker (lees: dochterlief besloot dat de dag kon beginnen). Ik was al moe voordat ik goed en wel mijn ogen open had, maar dat hield me niet tegen om meteen in actie te schieten. Eerst mezelf aankleden, daarna dochterlief uit haar bed halen. Ze wacht altijd geduldig op mij, wat best schattig is.
Beneden hielp ik onze dochter uit haar slaapzak. Op de badkamer waste ik eerst mezelf. Vervolgens is dochterlief aan de beurt, wassen, aankleden en ontbijten. Dochterlief had er niet veel zin in, maar ik at vier sneden brood met chocoladepasta. Ik weet niet wat er precies in die Côte d’Or-pasta zit, maar het is minstens zo effectief als koffie. Terwijl zij haar boterhammen in fascinerend kleine stukjes verdeelde, schreef ik een boodschappenlijstje. Tenminste, dat probeerde ik.
Tussen het opruimen van de ontbijttafel en het schrijven van een boodschappenlijstje, bladerde ik nog door wat kookboeken. Multitasking op z’n best, hoewel dochterlief ondertussen meer geïnteresseerd was in hoe ze haar brood zo strategisch mogelijk over de vloer kon verdelen.
Daarna kwam de uitdaging van de dag: appeltaartjes. Althans, dat was het idee. Het deeg bleef zo kruimelig dat ik me afvroeg of ik een bouwpakket voor zandkastelen had gekocht. Na meer boter, suiker, en een verkeerde interpretatie van het recept, kreeg ik uiteindelijk iets wat verdacht veel op deeg leek. Hoera!
Supermarkt: survival of the fittest
Toen we klaar waren om boodschappen te doen, was dochterlief haar eigenzinnige zelf. Mijn tas moest ze hebben, mijn portemonnee was haar nieuwe speeltje, en haar jas aantrekken leek haar plots een belachelijk idee. Na een paar theatrale tranen en wat onderhandelen (lees: de fopspeen), zaten we eindelijk in de auto.
Maar eenmaal in de supermarkt begon de echte test van mijn geduld. Helaas bleek de supermarkt op zaterdag dé ontmoetingsplek voor gepensioneerden. Het lijkt wel een geheime regel: hoe smaller het gangpad, hoe groter de kans dat iemand daar een uitgebreide koffieklets houdt.
Bij de kassa ging het ook mis. De klant voor mij wilde cash opnemen en moest op de rode knop van de betaalterminaal drukken, maar deze was blijkbaar onzichtbaar voor haar. Na een paar minuten nam ik de regie over: "De RODE knop, deze hier!" Crisis afgewend, maar mijn geduld had een flinke deuk opgelopen.
Thuisgekomen begon de volgende fase.
Boodschappen uitladen, met dochterliefs’ goedbedoelde, maar onhandige pogingen om te helpen. Daarna was het lunchtijd. Tot mijn verbazing at ze een heel broodje én een halve croissant zonder mokken. Een zeldzaam moment van overwinning. Nadat ik de kruimels had opgeruimd, was er onverwacht bezoek. Mijn vader en broer stonden plots aan de deur na een wandeling in de buurt. Gezellig, maar ondertussen bracht ik dochterlief naar bed. Nadat ik afscheid van hen nam, hing ik nog snel even de was op.
Toen dochterlief sliep, zag ik mijn kans om een stapel te kleine kledij van haar te fotograferen om later op Vinted te plaatsen. Anderhalf uur later had ik er genoeg van. Ik zette een kop koffie en trakteerde mezelf op een rijsttaartje.
Terwijl ik daar zat, overdacht ik mijn dag.
Hoeveel ik eigenlijk doe zonder het door te hebben. Hoe vaak ik ren, regel en doe zonder stil te staan bij wat ik heb bereikt. En weet je? Ondanks de chaos voelt het goed. Mijn leven is verre van perfect, maar dat hoeft ook niet. Soms zit de magie in het simpele: in een appeltaart die uiteindelijk lukt, in een kind dat een broodje opeet, in het delen van een gestolen moment met familie.
En nu jij?
Ik ben benieuwd hoe jouw zaterdag eruitzag. Rustiger? Of herken je jezelf in deze marathon? Hoe dan ook, onthoud: wat vandaag ook bracht, je hebt het gedaan. En dat verdient een klein applausje (en misschien een taartje).
