Tijd voor jezelf maken als ouder (en waarom dat lastiger is dan je denkt)

Alsof je een koekje probeert te eten zonder dat je peuter het ziet.

Image by jigsawstocker on Freepik

Laatst liet ik op het werk vallen dat ik vanaf mei minder ga werken. De eerste vraag die ik kreeg was: “Oh, er is toch niemand ziek?” Alsof minder werken alleen kan als je voor iemand anders moet zorgen. Alsof vrije tijd voor jezelf geen goede reden is. Alsof ik per se een excuus moet hebben om even rustig adem te mogen halen.

De reactie zette mij wel aan het denken: waarom voelt tijd voor jezelf nemen nog steeds als iets dat je moet rechtvaardigen?

De illusie van vrije tijd

Voor ik moeder werd, was tijd voor mezelf vanzelfsprekend. Op zondagnamiddag kon ik ongegeneerd drie uur in een boek verdwijnen zonder dat iemand aan mijn been hing en eiste dat ik een toren zou bouwen van Duploblokken. Ik kon een film kijken zonder onderbrekingen.

Maar dan word je ouder. Of specifieker: dan word je ouder van een kind. En plots wordt tijd voor jezelf een zeldzaam goed, iets dat je zorgvuldig moet inplannen en bewaken.

Het begint vaak met goede bedoelingen. “Vanavond neem ik echt even tijd voor mezelf,” zeg je. En dat klinkt fantastisch. Tot je een slapende peuter hebt, een stille woonkamer en een bank die lonkt… en je ineens met je telefoon in je hand zit, verdiept in een zoektocht naar dat éne speeltje op Vinted of leuke tweedehands kledij voor dochterlief.

Tijd voor jezelf nemen lijkt makkelijk, maar dat is het niet. Zelfs als het lukt om tijd vrij te maken, gebeurt het volgende:

🏡 Ik heb een ingebouwd schuldgevoel: Ik zou kunnen gaan lezen. Maar er ligt ook een berg was die nog gevouwen moet worden. En als ik dan toch in de wasruimte bent, kan ik evengoed daar wat opruimen. En voor ik het weet, is mijn ‘ontspanningstijd’ veranderd in een onverwachte schoonmaakmarathon.

📅 De planning die vaak anders loopt: Zodra ik denk: Nu ga ik even rustig zitten met een koffietje, wordt dochterlief wakker uit haar dutje. Of komt juist de pakketdienst aan die dochterlief wakker belt, of heeft mijn vriend hulp nodig, of …

De grootste misvatting

Mensen zonder kinderen denken misschien dat ouders zichzelf verwaarlozen omdat ze geen tijd hebben. Dat is niet waar. De tijd is er wel. Alleen is het een eindeloos getouwtrek tussen alle dingen die ook nog moeten gebeuren.

En ja, dat geldt ook voor mensen zonder kinderen. Want hoeveel keer heb jij al gedacht: Vanavond ga ik écht even tijd voor mezelf nemen, om vervolgens om 22u30 vast te zitten in een YouTube-rabbit hole over minimalistisch leven, terwijl je intussen drie onnodige aankopen in je online winkelmandje hebt gegooid?

Maar hoe dan wél?

Nu zou dit een inspirerende nieuwsbrief zijn als ik dé gouden oplossing gevonden had. Maar ik zoek het ook nog uit. Toch zijn er een paar dingen die wél helpen:

✔ Kleine momenten pakken. Tijd voor jezelf hoeft niet altijd een hele avond te zijn. Soms is het vijf minuten met een kop thee en een boek. Soms is het de autorit naar de supermarkt en heel hard foute muziek meezingen.

✔ Niet wachten tot alles ‘af’ is. Er is altijd iets dat nog moet gebeuren. Er komt nooit een perfect moment waarop alles gedaan is en je huis blinkt en je hoofd leeg is. Dus neem die tijd nu.

✔ Tijd voor jezelf zien als noodzaak, niet als luxe. Want eerlijk? Niemand anders zal die tijd voor jou bewaken. Je hebt geen excuus nodig om tijd voor jezelf te nemen. “Omdat ik daar zin in heb” is een prima reden.

En als je nu denkt: Ik heb geen kinderen, maar dit herken ik toch wel verdacht goed? – dan ben je niet alleen. Tijd voor jezelf maken is voor iedereen moeilijk. We kunnen het wel, maar we laten ons afleiden.

Dus, beste lezer, wanneer heb jij voor het laatst écht tijd voor jezelf genomen?

En nee, ik bedoel niet een halfuurtje doelloos scrollen. 😉

---