📘 Letterliefde • Januari 2025

Moraal van het verhaal: het leven draait niet om hoe lang je leeft, maar om hoe je die tijd invult.

Jan 31, 2025

Terwijl mijn stapel ongelezen boeken gevaarlijk hoog wordt, vond ik toch tijd om twee totaal verschillende verhalen open te slaan. Een dag in december van Josie Silver, een romantisch verhaal vol sneeuwvlokken en gemiste kansen. En Het eeuwige leven van Matt Haig, een filosofische reis door eeuwen menselijk geklungel. Twee boeken, twee werelden, maar beide perfect om je weg te laten dromen tijdens deze koude, grijze dagen. Pak een kop thee, kruip onder een dekentje en ontdek hoe deze verhalen mij raakten, en misschien ook jou.

Een dag in december - Josie Silver

Korte inhoud

Laurie is er zeker van dat liefde op het eerste gezicht niet bestaat. Het leven is geen romantische film, toch? Maar dan, op een besneeuwde decemberdag, ziet ze vanuit de bus een jongen bij de halte van wie ze vóélt dat hij de ware is. Hun ogen ontmoeten elkaar, er is een magisch moment... en dan rijdt de bus door. Ze denkt dat ze de jongen nooit meer tegen het lijf zal lopen. Maar een jaar later stelt haar beste vriendin Sarah haar tijdens kerst voor aan de nieuwe liefde van haar leven. En dat is... de jongen van de bushalte. Vastbesloten om hem te laten gaan, gaat Laurie verder met haar leven, maar wat als het lot andere plannen heeft?

Dit vond ik ervan ★★★☆☆

Sommige boeken lees je in een ruk uit. Andere sleep je met je mee alsof je een loodzware boodschappentas aan je arm hebt hangen. Een dag in december van Josie Silver balanceert ergens daartussen. Het leest vlot weg, maar af en toe moest ik mezelf eraan herinneren dat ik nog niet bij het einde was. Je weet wel, dat gevoel wanneer je een romantische film kijkt en denkt: "Oké, we snappen het, ze komen bij elkaar. Hup, door naar de aftiteling."

Het verhaal begint veelbelovend: Laurie zit in een Londense bus en maakt oogcontact met de man van haar dromen. Echt zo'n filmisch moment, slow motion, sneeuwvlokjes dwarrelen en bam — liefde op het eerste gezicht. Maar voor ze "hallo" kan zeggen, rijdt de bus weg. Romantisch, toch? Nou, dat dacht ik ook. Tot blijkt dat deze mysterieuze man een jaar later opduikt als de nieuwe vriend van haar beste vriendin.

Josie Silver sleept ons door tien jaar aan gemiste kansen, verkeerde keuzes en veel innerlijke dialogen. De hoofdstukken wisselen tussen Laurie en Jack, wat zorgt voor afwisseling, maar ook voor het besef dat beide personages af en toe een stevige schop onder hun kont nodig hebben.

Toch heeft het boek zijn charmes. De setting is heerlijk winters, perfect voor een luie zondag met een kop thee en een dekentje. Silver schrijft met humor en warmte, al had ik soms het gevoel dat Laurie en Jack net iets te vaak om elkaar heen draaien. Het is een beetje alsof je naar iemand kijkt die probeert te beslissen wat hij wil eten, terwijl jij allang weet dat het pizza wordt.

Eindoordeel? Als je houdt van romantiek met een vleugje frustratie, dan zit je goed. Verwacht geen literaire hoogstandje, maar gewoon een fijne feelgoodroman die perfect is voor winterse dagen.

Zelf lezen?

‘Een dag in december’, Josie Silver, 416 pagina’s, 2018.

Het eeuwige leven - Matt Haig

Korte inhoud

De 41-jarige geschiedenisleraar Tom Hazard ziet eruit als een normale man, maar leeft door een ongewone aandoening al eeuwenlang. Hij is overal geweest, heeft alles meegemaakt, is talloze malen van identiteit veranderd. Hij wil nu vooral een gewoon leven, net als ieder ander. Hij mag alleen niet verliefd worden...

Dit vond ik ervan ★★★★☆

Tom leeft al honderden jaren. Klinkt als een droom, toch? Volgens hem is het eerder een vloek met een gebruiksaanwijzing en een stevige dosis existentiële twijfel.

Hij ziet eruit als een gewone veertiger, maar is al ruim vier eeuwen oud. En dat is niet zonder gevolgen. Je denkt misschien dat een lang leven je tijd geeft om alles te bereiken, maar in werkelijkheid brengt het vooral een hoop bagage. Nieuwe liefdes die oud worden terwijl jij niet verandert, geheimen die je niet kunt delen en een hoop administratieve rompslomp om niet op te vallen (probeer maar eens een pensioenplan uit te leggen als je geboren bent in de 16e eeuw).

Haig neemt je mee door Toms leven, afwisselend tussen zijn tijd als luitspeler bij Shakespeare, zijn avontuur als ontdekkingsreiziger en zijn worstelingen in het heden. Het is alsof je bij elk hoofdstuk flashbacks krijgt die je telkens een stukje van de puzzel geven. En die puzzel, dat is vooral de vraag: wat maakt een leven zinvol?

Tom worstelt niet alleen met de praktische problemen van het eeuwige leven, maar ook met de banaliteit van het bestaan. Want ja, als je al honderden keren naar dezelfde zonsopgang hebt gekeken, verliest zelfs dat zijn glans. Het doet je nadenken over wat het betekent om mens te zijn, en of we niet gewoon allemaal gevangen zitten in onze eigen eindeloze cyclus van hoop en teleurstelling.

… Voor zover ik kan overzien, is dat een probleem van het leven in de 21ste eeuw. Velen van ons hebben alle materiële dingen die we nodig hebben, dus is het nu de taak van de marketing om economie aan emoties te verbinden, zodat we, door ons dingen te laten willen die we nog nooit nodig hebben gehad, denken dat we meer nodig hebben. Met 30 000 pond per jaar moeten we ons arm voelen. Ons een reiziger van niets voelen als we maar in 10 landen zijn geweest. Ons al oud voelen als we een rimpel hebben. Ons lelijk voelen als we niet zijn gefotoshopt en van een filter voorzien.
Niemand die ik in de 17de eeuw kende, wilde zijn innerlijke miljardair vinden. Ze wilden gewoon hun 14de halen en geen luizen krijgen.

Toch is het niet allemaal zwaarmoedigheid. Toms observaties over de moderne mensheid zijn scherp en herkenbaar, en zijn ontmoetingen met historische figuren zorgen voor leuke uitstapjes naar het verleden.

Het moraal van het verhaal is simpel maar doeltreffend: het leven draait niet om hoe lang je leeft, maar om hoe je die tijd invult. Het boek laat je achter met een warm gevoel en de gedachte dat zelfs de kleinste momenten van betekenis kunnen zijn.

Mensen van wie je houdt, sterven nooit.
Ze gaan niet dood. Niet helemaal. Ze leven voort in je gedachten, net zoals toen ze nog leefden. Je houdt hun licht levend. Als je je hen goed herinnert, leiden ze je nog steeds, zoals het schijnsel van lang geleden gedoofde sterren schepen door onbekende wateren loodst. Als je niet meer om ze rouwt maar naar ze begint te luisteren, hebben ze nog steeds het vermogen je leven te veranderen.

Je weet niet wat de toekomst brengen zal. Je kijkt naar het nieuws en dat lijkt angstaanjagend. Maar je weet het nooit zeker. Dat is het hele punt met de toekomst. Je weet het niet. Op een gegeven moment moet je accepteren dat je het niet weet. Je moet ophouden met vooruit bladeren en je gewoon concentreren op de bladzijde waar je bent.

Het eeuwige leven is een prachtige mix van geschiedenis, filosofie en humor. Het leest als een reis door de tijd, maar uiteindelijk is het een verhaal over hier en nu. Perfect voor iedereen die eens met andere ogen naar zijn eigen leven wil kijken, of voor wie altijd al wilde weten hoe het is om met Shakespeare een biertje te drinken.

Zelf lezen?

‘Het eeuwige leven’, Matt Haig, 352 pagina’s, 2018.

Leesdoel 2025:

Dit jaar wil ik 25 boeken lezen. Mijn vooruitgang kan je volgen op Goodreads, maar houd ik ook bij in mijn agenda. Elke keer als ik een boek uit heb, mag ik er eentje inkleuren. Dat voelt een beetje alsof ik mijn eigen kleurplaat maak. De bedoeling is dat op het einde van het jaar alle 25 boeken een kleurtje hebben.