📘 Letterliefde • December 2024
"De schoonheid ligt niet in het bevattelijke van het leven, maar net in de enorme onvoorspelbaarheid en de kunst om op de golven mee te varen." - Eva Daeleman
De winter is officieel begonnen, en dat betekent lange avonden met een stapel boeken, een dekentje en een kop dampende thee. Of dat nu in de zetel is terwijl je kind zichzelf vermaakt (wishful thinking, toch?), of stiekem in bed met een zaklamp omdat je de tijd uit het oog verloren bent. Met trots kan ik zeggen dat ik mijn leesdoel voor 2024 heb behaald! Deze maand sluit ik af met vijf totaal verschillende boeken. Van zelfzorg en mild ouderschap tot de chaos van een verloren identiteit en zelfs een wonderlijke, zij het enigszins voorspelbare winterreis.
Luister - Sacha Bronwasser
Korte inhoud
Het nieuws reisde snel, zoals dat soort nieuws doet. Ik wist dat het ook over jou ging zodra het eerste bericht uit Parijs kwam. Bijna zes jaar geleden nu, op een vrijdag de dertiende. Een datum als een slechte grap. Online meldden allerlei mensen zich 'veilig'. Vrienden, een nichtje, een ver familielid. Oud-studiegenoten, mijn eigen oud-leerlingen. Exposanten van de fotobeurs, je vakgenoten. Anderen, vage kennissen: het verbaasde me hoeveel bekenden aan de rand van het wereldtoneel rondhingen. Jij was daar ook, Flo, en op jouw profiel bleef het stil. Akelig stil, zegt men dan.
Dit vond ik ervan ★★☆☆☆
Sacha Bronwasser’s Luister is zo’n boek dat je niet zomaar weglegt. Niet omdat je het niet kúnt – het verhaal is daarvoor niet spannend genoeg – maar omdat je een antwoord wil. Waar gaat dit naartoe? Wat wil dit boek mij vertellen? Vier delen lang heb ik geluisterd, gelezen, gezocht. En toen sloeg ik de laatste bladzijde om en dacht ik: wat was dit eigenlijk?
Het verhaal begint veelbelovend. Het eerste deel heeft iets mysterieus, bijna hypnotiserends. Het voelt als het begin van een film die je in haar greep houdt, vol intrigerende personages en schijnbaar diepere lagen. Maar daarna… Daarna begint het glijden. Wat in deel één nog interessant voelde, verandert in een puzzel waarvan je de stukjes niet wilt of kunt leggen. De delen die volgen, worden vreemder, fragmentarischer, en ik betrapte mezelf erop dat ik meer met mijn wenkbrauwen zat te fronsen dan met de tekst bezig was.
Misschien is het een kwestie van smaak. Bronwasser heeft een specifieke schrijfstijl: bedachtzaam, associatief, en bij vlagen bijna poëtisch. Ik zie hoe dit anderen kan aanspreken. Het is ongetwijfeld kunstig. Maar voor mij voelde het alsof ik luisterde naar een monoloog die steeds verder afdwaalt. Fascinerend in het begin, vermoeiend op den duur.
Na afloop bleef ik zitten met een vraag die me vaker bekruipt na zo’n leeservaring: vind ik dit nu goed of slecht? Het eerlijke antwoord: ik weet het niet. Misschien was het gewoon niet mijn boek. Misschien gaat het niet om begrijpen, maar om voelen – en misschien voel ik de verkeerde dingen. Wat ik wel weet: het begon sterk, maar het verloor me onderweg. En hoe graag ik ook luister, soms wil ik gewoon niet meer proberen te begrijpen.
Zelf lezen?
‘Luister’, Sacha Bronwasser, 256 pagina’s, 2023.
Mild ouderschap - Nina Mouton
Korte inhoud
Dag ouder(s),
Dit boek is er voor jullie. Ik onthul geen tienstappenplan richting perfect ouderschap, noch beschrijf ik een weloverwogen strategie om je kinderen te doen gehoorzamen. Wel dopte ik de pen in mijn ervaring als moeder, vrouw en gezinspsychologe om jou te helpen met de zoektocht naar je moeder- of vadergevoel. Ik wil je leren dat gevoel te vertrouwen, zelfs als het indruist tegen adviezen van je omgeving of tegen je eigen constructie van de ‘perfecte’ ouder. Ik wil tonen dat meeveren met jezelf en de kinderen, in uiteenlopende situaties, meer energie kan opleveren dan krampachtig vastklampen aan rigide regeltjes.
Op die basis behandel ik enkele licht ontvlambare gezinsthema’s zoals eten, emoties en slapen. Zo is het ok om je kind bij je te laten slapen als dat maar binnen jouw oudergevoel ligt. En of je nu voor kunstvoeding of borstvoeding kiest, zolang dat maar jouw geïnformeerde keuze is. Ik leg uit waarom je emoties, zoals die woedeaanval in de supermarkt, niet zomaar kan wegstraffen of hoe je de machtsstrijd aan de eettafel kan ontmijnen. Eindigen doe ik mijn boek waarmee alles zou moeten beginnen: zelfzorg ofwel het zoeken naar de verbinding met jezelf zodat je weet waar je grenzen liggen.
Mild Ouderschap is mijn zachtmoedig maar doortastend pleidooi voor mildheid tegenover jezelf, je kinderen en je omgeving. Haal eruit wat erin zit en wat past voor jou en je gezin. Ik wens je een mooie zoektocht.
Dit vond ik ervan ★★★☆☆
Als je het boek Mild ouderschap van Nina Mouton openslaat in de hoop een kant-en-klare handleiding voor opvoeden te vinden, dan moet ik je teleurstellen. Dit is geen ‘doe dit, krijg dat’-gids. Wat het wél is, is een uitnodiging om naar jezelf te kijken. En eerlijk? Dat kan soms confronterender zijn dan de zoveelste strijd om een peuter in z’n jas te krijgen.
Wat me bijblijft, is dat Mouton ouderschap niet zozeer ziet als iets dat je doet, maar als iets dat voortkomt uit wie je bent. Wil je mild zijn voor je kind? Dan moet je eerst mild leren zijn voor jezelf. Dat betekent: je eigen patronen doorzien, de dingen die je van huis uit hebt meegekregen herkennen – en ja, verwerken. Dat laatste is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, maar het boek benadrukt hoe belangrijk het is om je eigen kwetsuren niet onbewust door te geven.
Wat ik ook sterk vond, is Moutons pleidooi om niet te kiezen voor strijd. Het gedrag van je kind is geen vijand die overwonnen moet worden, maar een boodschap die begrepen wil worden. Waar komt die dwarse ‘nee’ vandaan? Wat probeert je kind je te vertellen met dat eindeloze gekrijs? Het boek daagt je uit om verder te kijken, af te stemmen en je kind te zien voor wie het is – niet wie jij denkt dat het moet zijn.
Veel van deze inzichten waren voor mij geen grote openbaring; ze sloten aan bij wat ik al kende vanuit mijn achtergrond in maatschappelijk werk. Maar ik kan me goed voorstellen dat dit boek voor veel ouders een frisse wind is in een wereld vol opvoeddruk en regels. Het is niet betuttelend, niet belerend, maar zacht en open.
Of je nu nieuw bent in het ouderschap of al een tijdje onderweg: Mild ouderschap biedt geen antwoorden, maar stelt de juiste vragen. En soms is dat precies wat je nodig hebt.
Zelf lezen?
‘Mild ouderschap’, Nina Mouton, 248 pagina’s, 2020.
Kwijt - Eva Daeleman
Korte inhoud
Jezelf kwijt zijn. Dat klinkt meteen alsof het enkel hoort bij de grote trauma’s in het leven. Die ongewone, ongelofelijk pijnlijke en hartverscheurende situaties die de blauwdruk vormen van ons bestaan. Maar het gaat evengoed over talloze kleine momenten van desoriëntatie. Momenten waarbij je het gevoel krijgt dat je enkele seconden lang wordt weggeknipt uit je eigen bestaan. In dit boek neem ik je mee naar de grote én de kleine momenten van vervreemding. Het zijn mijn persoonlijke ervaringen. Het is niet de waarheid, noch een absoluut weten, maar wel een poging om mijn verhaal te delen, in de hoop dat anderen het hunne erin herkennen.
Dit vond ik ervan ★★★☆☆
Kwijt van Eva Daeleman is een boek zoals een late avond babbelen met een vriendin die je al een tijdje niet hebt gezien: eerlijk, chaotisch, soms verrassend diep, en af en toe even moeilijk te volgen. Het is haar persoonlijke verhaal, recht uit het hart. Een relaas van vallen, opstaan, verdwalen en jezelf opnieuw proberen te vinden.
Daeleman neemt je mee in haar zoektocht naar betekenis. Niet zomaar een zoektocht, maar een diepe duik. Ze wil zichzelf écht begrijpen – haar angsten, haar verlangens, haar verleden. En daar gaat ze ver in. Denk paddestoelenavonturen en gesprekken over voorgaande levens. Voor mij voelde dat soms als een stap te ver; ik ben nieuwsgierig, maar die diepte laat ik liever aan anderen over. Toch heeft het iets bewonderenswaardigs: die compromisloze drang om uit de ratrace te stappen en een leven te bouwen dat écht bij je past.
Wat ik mooi vind, is hoe herkenbaar haar worsteling is. Hoeveel mensen zitten niet vast in het bekende ritme, zoekend naar een andere weg? Daeleman kiest bewust voor een alternatief, een simpeler leven. Weg van de druk, weg van moeten. Dat resoneert. Maar tegelijk is het soms lastig om bij te blijven in haar relaas. Het boek springt van de hak op de tak, en hoewel er een rode draad is, raak je die soms kwijt in de details van haar zoektocht.
Kwijt is geen handleiding, en misschien moet je dat ook niet willen. Het is rauw, eerlijk en vaak een tikje onconventioneel. Maar het doet wat een goed boek hoort te doen: je aan het denken zetten. Over waar jij staat in je leven, en wat je daar nog wil veranderen. Of dat nu betekent dat je je innerlijke zelf onderzoekt, of gewoon besluit om voortaan wat vaker de tijd te nemen om te verdwalen.
Zelf lezen?
‘Kwijt’, Eva Daeleman, 240 pagina’s, 2024.
Het cyclus kompas - Morgane Leten
Korte inhoud
Wist je dat je meer zelfvertrouwen én een hoger libido hebt in de periode rondom je eisprong?
Dat je je sterkste sportprestaties kan neerzetten bij een stijgend oestrogeenniveau?
En dat je beter geen belangrijke beslissingen neemt in de periode net voor je menstruatie?
De gemiddelde persoon met een baarmoeder wordt in het leven zo'n 450 keer ongesteld. Toch beseffen maar weinig vrouwen hoe ook hun prestaties, energielevel en stemming meebewegen met deze cyclus. Zonde, wat eenmaal je je leven ermee kunt synchroniseren, zullen je hormonen zich al snel ontpoppen tot jouw ideale partner in crime.
Dit vond ik ervan ★★★☆☆
Het cyclus Kompas neemt je mee op een reis door de seizoenen van je cyclus: lente, zomer, herfst en winter. Elk seizoen staat voor een specifieke fase: je energie piekt in de zomer (ovulatie), terwijl je in de winter (menstruatie) het liefst onder een dekentje kruipt met een kop thee en Netflix.
Wat ik bijzonder verfrissend vond, is dat het boek geen poging doet om de cyclus mooier te maken dan hij is. Morgane Leten is openhartig: ja, PMS is een bitch, en nee, je hoeft je niet altijd vrolijk, sexy of productief te voelen. Ze moedigt je zelfs aan om op die mindere dagen wat gas terug te nemen. Een revolutionair idee in een wereld die schreeuwt om meer, sneller, beter.
Zelf lezen?
‘Het cyclus Kompas’, Morgane Leten, 192 pagina’s, 2023.
Een wonderlijke winterreis - Corina Bomann
Korte inhoud
Eigenlijk kan Anna Kerstmis niet uitstaan. Om haar broer een plezier te doen stapt ze dit jaar toch in de trein om het feest met haar familie te vieren. Maar door allerlei -tegenslagen ontaardt de reis in een winterse roadtrip per sneeuwschuiver en pick-uptruck. Zo heeft Anna ruim de tijd om eindelijk eens goed over haar verleden en zichzelf na te denken. Misschien is het tijd voor verzoening?
Dit vond ik ervan ★☆☆☆☆
De winter is mijn favoriete excuus om met een deken, thee en een goed boek op de bank te kruipen. Dus toen ik Een wonderlijke winterreis van Corina Bomann oppakte, hoopte ik op een hartverwarmend verhaal vol sneeuwvlokken, avontuur en misschien een vleugje romantiek. Wat ik kreeg, was... tja, laten we zeggen dat mijn verwachtingen ondergesneeuwd raakten.
Het boek is als een lauwe kop chocolademelk: prima op een koude dag, maar niet iets waar je speciaal de deur voor uitgaat. Als je op zoek bent naar een eenvoudig, voorspelbaar verhaal dat fijn wegleest, dan is dit misschien jouw ding. Maar verwacht geen diepe indrukken of verrassingen – die zijn blijkbaar blijven steken in de sneeuwstorm.
Zelf lezen?
‘Een wonderlijke winterreis’, Corina Bomann, 224 pagina’s, 2022.
Leesdoel 2024:
In 2024 verslond ik maar liefst 6.191 pagina’s, verdeeld over 24 boeken – missie volbracht! Gemiddeld gaf ik een solide score van 3 sterren. Hier is een overzicht van de boeken die ik las. Op naar een nieuw leesjaar!
