Een moderne vrouw met een ouderwets takenpakket
Waarom ik mij neerleg bij de rolverdeling en toch een feministische ziel blijf (met extra's zoals een speelse quiz, reflectie- en schrijfvragen).
Laatst deed ik de huishoudbattle van de Volkskrant. Een quiz over wie welke taken in het huishouden op zich neemt, zowel de praktische als onzichtbare taken. De uitslag? Ik doe 74% van de taken. Maar het echte prijsbeest: ik draag 91% van de mentale last1. Hoera, applaus, bloemen. Of nee wacht, die moet ik zelf nog kopen. Voor een ander. En ik moet ook nog onthouden wie er jarig is. En wanneer. En of dochterlief nog een propere feestjurk in de juiste maat heeft. Uiteraard heb ik daar al voor gezorgd.
Vooruitgang, waar zit je nou?
Vrouwen zijn intussen massaal gaan werken. We hebben carrières, netwerken, LinkedIn-profielen met kernwoorden als gedreven, proactief en teamplayer. Maar thuis lijken de jaren vijftig nog fris in het geheugen. De klassieke rolverdeling houdt opvallend goed stand, vooral bij heterostellen. Man is kostwinner. Vrouw is projectmanager van het huishouden én uitvoerend personeel. Gratis en voor niets.
En geloof me, ik weet het. Ik doe eraan mee. Niet omdat ik geen feministisch bewustzijn heb – dat ligt ergens tussen de luiers en de boodschappentas – maar omdat de realiteit altijd net iets weerbarstiger is dan de theorie.
Waarom ik dit niet verander
Mijn vriend werkt hard. Echt. Hij staat heel vroeg op, komt laat thuis, en als hij dan eindelijk zit, kijkt hij alsof zijn hoofd nog op de werf staat. Hij doet zijn best, maar zijn vaderrol… daar zoekt hij nog wat zijn weg in. Ik had het geluk (of het recht, afhankelijk van hoe je het bekijkt) om acht maanden thuis te zijn met onze baby. Hij had twintig dagen. Twintig. Net genoeg om de kraamkost op te warmen en één keer een pamper verkeerd aan te doen.
Zie daar al meteen een verschil in aanloop. Hij werd geacht snel weer “gewoon te functioneren”. Ik kreeg tijd om erin te groeien. En dat doet iets met een mens. Ook met je rol als ouder. En met hoe je daarna samen je leven organiseert.
Daar komt bij: ik ben zelfstandig van aard. Hij iets minder. Ook dat weegt door. We zijn geen blanco blad. We dragen onze opvoeding, overtuigingen en verwachtingen mee het ouderschap in. En soms… of m… is het makkelijker om dingen zelf te doen dan ze te delegeren en te blijven hopen dat hij vanzelf eens denkt aan een nieuwe luier voor dochterlief.
Keuzes, mensen, keuzes
Nu, voor de buitenwereld lijkt het soms alsof ik vrolijk huppelend het klassieke rollenpatroon bevestig. En ergens… klopt dat. Want ik koos er zelf voor om minder te werken, om meer tijd met onze dochter te hebben, om niet elke dag in overdrive te gaan voor een carrière waar ik op dit moment niet van droom.
Ik koos ervoor om niet alles te willen. Niet én de droomjob, én een Pinterest-waardig huishouden, én elke avond verse soep, én reizen rond de wereld. Ik koos voor ademruimte. Voor oké zijn met “genoeg”.
Maar het is niet omdat ik ervoor kies, dat het altijd makkelijk is. Of eerlijk verdeeld. Of dat ik er geen vragen bij heb.
En toch…
Toch ben ik tevreden.
Omdat het mijn keuze is.
Omdat ik liever mijn tijd investeer in leven dan in geld dat op een spaarrekening staat te niksen.
Omdat ik geen hamster in een rad wil zijn.
En ja, dat betekent ook dat mijn vriend niet elke week een ovenschotel uit zijn mouw tovert. Dat hij zelden het voortouw neemt in de zorg. Dat ik vaker de spin in het web ben. Maar het betekent ook dat hij de grootste financiële lasten draagt. Zijn keuze. Onze deal. Geen strijd, maar schipperen. We doen wat werkt. Voor ons.
Geen zwart/wit, wel een berg grijszones
Misschien leg ik mij neer bij een onevenwichtige rolverdeling2. Misschien kies ik voor de weg van de minste weerstand. Maar ik weet ook: het leven is geen spreadsheet waarin alles netjes 50/50 moet kloppen. Het is zoeken. Elke dag opnieuw.
Zoals Tim Gouw zegt3: “Iedereen wordt er beter van als ze verschillende rollen kunnen aannemen.” Hij heeft gelijk. Niemand wil enkel zorgen of enkel werken. We willen allebei. Afwisseling. Evenwicht. Ademruimte.
En dat, beste lezer, is precies waarom we dit gesprek moeten blijven voeren. Niet om met het vingertje te wijzen, maar om te blijven zoeken naar eerlijke verdelingen. Meer zichtbaarheid voor het onzichtbare werk en een beetje meer waardering voor die 91%.
En nu ga ik extra kleren bestellen in maat 92, want onze dochter is alweer gegroeid. En raad eens wie dat heeft opgemerkt?
Vond je dit herkenbaar of wil je gewoon even ventileren?
Reageer hieronder, stuur mij een mailtje of deel dit stuk met iemand die de mentale last ook niet altijd even licht vindt. 💌
Zin in verdieping met een knipoog?
📌 Reflectievragen:
Welke huishoudelijke taken doe jij automatisch, zonder dat iemand het merkt?
Welke taken zou je graag willen loslaten? Wat houdt je tegen?
Hoe zag de rolverdeling eruit in je gezin van herkomst? Wat heb je meegenomen?
✍️ Schrijfvragen - woorden om bij stil te staan:
"Als ik mezelf toestemming gaf om minder te doen in huis, dan zou ik..."
"De onzichtbare taken die mij het meeste energie kosten, zijn..."
"Wat ik écht nodig heb van mijn partner, maar moeilijk durf te vragen, is..."
🧽 Speelse quiz: Hoe huisvrouwelijk ben jij (zonder dat je het zelf doorhebt)?
Download hieronder de quiz en ontdek of jij de CEO van je huishouden bent.
Dankjewel om hier te zijn, om mee te lezen, te mijmeren en soms misschien even te fronsen. Ik hoop dat dit thema je heeft geraakt, aan het denken heeft gezet of misschien zelfs een gesprek op gang brengt.
We verdienen allemaal een leven dat niet draait op automatische piloot, maar op bewuste keuzes. Tot de volgende keer, en vergeet niet: ook rust nemen is een vorm van werk verzetten. 💛
Die mentale last, da’s zoiets als: wéten dat de schoenen van dochterlief bijna te klein zijn, de boter op is, een dokter- of babysitafspraak regelen, en oh ja: dat jij het weer bent die eraan moet denken.
