Ben ik saai?

Waarom een rustige zomer zonder verre reis juist heerlijk was.

Na twee weken vakantie ben ik weer aan het werk. Tijdens de middagpauze hoor ik mijn collega’s vol enthousiasme praten over hun recente avonturen. De één ging op huttentocht door Oostenrijk, de ander ontdekte de verborgen parels van Lissabon, en een andere collega ging met haar gezin op roadtrip door Italië. En ik? Tja, ik deed niets. Helemaal niets spectaculairs in ieder geval.

Vakantie in de achtertuin

Niks buitenlandse tripjes of overnachtingen in charmante B&B’s. Om eerlijk te zijn, het idee om met een éénjarige lang in een auto te zitten en halsoverkop tussen haar dutjes door wat te ‘sightseeën’ sprak mij totaal niet aan. Dus wat deed ik in plaats daarvan? Ik genoot van gezinswandelingen - steeds dezelfde ronde, geen verrassingen daar - en waterpret met onze dochter. Het enige ‘avontuur’ dat ik beleefde, was een uitstapje naar het winkelcentrum om te solden shoppen.

Maar nu, terwijl ik de verhalen van anderen hoor, vraag ik mij af: ben ik saai geworden nu ik een moeder ben? Waar is die twintiger gebleven die de West Highland Way in Schotland wandelde, rondreisde in Zweden en Italiaanse wijnen proefde in Toscane?

Het lijkt wel alsof mijn reislust ergens op een tussenstop is blijven hangen. Begrijp mij niet verkeerd, de gedachte aan een azuurblauwe kustlijn klinkt nog steeds aantrekkelijk, maar de lange weg ernaartoe? Mwah. De Nederlandse kust is ook mooi, en die is maar twee uur rijden. Of wat dacht je van de heuvels in de Ardennen? Voor mij hoog genoeg.

Misschien heeft het te maken met de fase waarin ik nu zit.

Met een eenjarige die nog twee dutjes per dag doet, is het lastig om überhaupt aan actie toe te komen. Of misschien ben ik tevreden met die kleine momenten: een simpele wandeling in de buurt, een middagje loungen met een goed boek. Is het raar dat ik niet naar méér verlang? Dat ik gelukkig ben met minder?

Ik ben gewoon graag thuis.

Zelfs mijn hobby’s lijken op die van een bomma.

Lezen, haken, knutselen, met mijn plantjes bezig zijn… Ja, dat klinkt niet als een avontuurlijk leven, maar het geeft mij rust. En als ik actief wil zijn, trek ik mijn loopschoenen aan of stap ik op de fiets.

Misschien is dat wel het ‘saaie’ leven dat ik leid: weg van de constante drukte, weg van de hoge eisen die onze maatschappij tegenwoordig stelt. Iedereen lijkt altijd op zoek naar meer, sneller, beter - maar wat als minder, rustiger en eenvoudiger net zoveel, zo niet meer, voldoening geeft? Het ouderschap heeft mij geleerd dat het niet gaat om hoe ver je reist of hoeveel je presteert, maar om jouw aanwezigheid in de momenten die ertoe doen. En die momenten vinden niet plaats in de chaos van de wereld, maar in de rust van een eenvoudig leven.

Dus, ben ik saai?

Misschien. Maar als saai zijn betekent dat ik geniet van mijn rustige, simpele momenten, dan draag ik die titel met trots. Het hoeft niet altijd groots, ver of exotisch te zijn om waardevol te zijn. Soms is geluk gewoon een wandelingetje om de hoek, hand in hand met je geliefde, terwijl de wereld aan je voorbij raast.

💬 Vragen voor jou om over na te denken…

• Hoe ziet jouw ideale vakantie eruit?
  Is het vol avontuur en nieuwe ervaringen, of juist rustig en dichtbij huis?

• Heb jij ooit het gevoel gehad dat je ‘saai’ bent geworden na een grote levensverandering, zoals ouderschap?
  Hoe heb je dat ervaren en hoe ga je ermee om?

• Wat zijn voor jou de momenten van rust en geluk in je dagelijks leven?
  Zijn dat kleine, eenvoudige dingen, of zoek je het juist in grotere avonturen?

• Hoe ervaar jij de druk van de maatschappij om altijd meer te doen, te reizen of presteren?
  Hoe ga je om met die verwachtingen, en wat doe je om jezelf daartegen te beschermen?

---